Interview op Sleutelstad

Luister hier naar het interview met Charles Callenbach en Marjan Vlasveld over het Nabestaandencafé op zondag 17 december 2023 https://on.soundcloud.com/TUfvc

Vlog over het nabestaandencafé

Bekijk hier de vlog die Prachtig Afscheid heeft gemaakt van het nabestaandencafé:

https://prachtigafscheid.nl/het-nabestaandencafe/

Scheuren van de ziel

Gedichtenbundel Scheuren van de Ziel gepresenteerd in het Nabestaandencafé

Rouwbegeleidster Anne Remijn schreef de bundel ‘Scheuren van de ziel – gedichten over sterven en rouw’ en is in samenwerking met Nabestaandencafé Leiden en begraafplaats Rhijnhof in Leiden uitgegeven. Op woensdagmiddag 21 februari tijdens de trainingsmiddag voor de vrijwilligers van het Nabestaandencafé werd de gedichtenbundel gepresenteerd.

Gedichten die je ziel raken en de scheuren laten zien die verlieservaringen achterlaten. Gedichten die herkenning oproepen bij nabestaanden die het café bezoeken en gebruikt worden bij deze bijeenkomsten.De bundel is te bestellen via www.nabestaandencafeleiden.nl of te koop tijdens één van de Nabestaandencafé's in theehuis Veldheim op begraafplaats Rhijnhof. De opbrengst komt ten gunste van Nabestaandencafé Leiden.

"Hoe overleef ik de feestdagen?" in Leids Dagblad 20 dec 2017

Artikel in Leids Nieuwsblad van 22 juni 2017

Theatervoorstelling voor Nabestaandencafé Leiden

LEIDEN - Op zondag 15 januari 2017 gaf theatergroep de Kunst van het Rouwen in de aula van Rhijnhof een voorstelling voor nabestaanden en uitvaartondernemers. Het stuk werd aangeboden door DELA, begraafplaats Rhijnhof en het Nabestaandencafé Leiden. Laatstgenoemde instelling organiseert in het theehuis Veldheim op de begraafplaats bijeenkomsten voor mensen die een naaste hebben verloren.

De productie ‘Dan neem je toch gewoon een hond?’ is een eerlijk, humoristisch en liefdevol theaterstuk over hoe moeilijk het is het verlies van een dierbare te verwerken. De spelers vertellen over het verlies van een geliefde en wat ze beleven in het soms onbegaanbare landschap van de rouw. Er is daarnaast ook het verhaal van de omgeving, die in het begin luistert, troost en steunt, maar het ook zelf moeilijk vindt om te gaan met de dood.

De spelers slagen er heel knap in ogenblikken van intieme en heftige emoties af te wisselen met wat luchtiger, humoristische momenten. Voor de toeschouwers, van wie de meesten zelf een verlies hebben meegemaakt, waren de verhalen heel herkenbaar. De voorstelling maakte veel los, zoals bleek tijdens het nagesprek waarin bezoekers ervaringen met elkaar deelden.

Onze samenleving is erg gericht op presteren en doorgaan, minder op stilstaan bij de dood, afscheid of verdriet. De voorstelling van het gezelschap De kunst van het rouwen liet op een indringende wijze zien hoe deze thema’s bespreekbaar gemaakt kunnen worden.